Geen producten in de winkelwagen.
Ooggetuigenverhaal: Anna Lanooy
Anna Lanooy uit Sint-Annaland was 18 jaar oud toen de oorlog uitbrak. Ze had toen al een vriend, Gabriël, die in dienst was en werd opgeroepen voor de mobilisatie. In de beginjaren van de oorlog bleef het relatief rustig in Sint-Annaland, maar het dorp veranderde al snel onder de Duitse bezetting. Elke zaterdag marcheerden de Jeugdstorm en de weerbaarheidsafdeling van de NSB in zwarte uniformen op het schoolplein.
“Er was toch wel een grimmige sfeer,” herinnert Anna zich. “Sommige mensen sloten de luiken om niets te hoeven zien. Er waren ook oudere mensen die het Wilhelmus zongen, en die werden opgepakt.” Tijdens deze jaren verloor Anna vriendinnen die zich aansloten bij de Jeugdstorm.
Evacuatie naar Schiedam
In 1944 werd het eiland Tholen door de Duitsers onder water gezet en moest de bevolking evacueren. Anna en haar vader mochten aanvankelijk blijven omdat haar vader smid was. Maar toen ook het laatste paard verdwenen was, reisden zij de rest van de familie achterna naar Schiedam. Gabriël bleef achter. Vanuit Schiedam was er geen contact meer mogelijk met Tholen, en Anna hoorde 16 maanden lang niets van Gabriël.
Overleven tijdens de hongerwinter
In Schiedam draaide alles om overleven. Tijdens de hongerwinter liep Anna urenlang voor een beetje eten. Ze herinnert zich de suikerbietensoep en tulpenbollen die ze at: “Ik heb echt honger gekend. Dat is heel erg.” Toen de geallieerden in april 1945 biscuitten uit vliegtuigen lieten vallen, leek het wel cake, zo bijzonder was het.
Op 5 mei werd ook Schiedam bevrijd. Anna werd die dag verrast door Gabriël, die terugkwam met chocola voor haar en een kanten kraagje als cadeau. Binnen een halfjaar na de bevrijding trouwden ze. Ondanks de vreugde van hun hereniging werd er weinig over de ontberingen van de oorlog gesproken. Toch bleef de oorlog altijd een onzichtbare last op haar zenuwen drukken: “Het heeft altijd wel op je zenuwen gewerkt.”
Anna Lanooy
Bekijk hieronder het verhaal van Anna Lanooy, een jonge vrouw uit Sint-Annaland, die de grimmige sfeer van de Duitse bezetting meemaakte en tijdens de hongerwinter moest vechten om te overleven. Ondanks 16 maanden van onzekerheid over het lot van haar geliefde Gabriël, hield ze hoop. Haar verhaal is een getuigenis van volharding, ontbering en de kracht van hoop in oorlogstijd.