Geen producten in de winkelwagen.
Een Zeeuwse Eenheid met een Bewogen verleden
In de roerige maanden na de bevrijding van Zeeland in het najaar van 1944 meldden zich in razend tempo honderden jonge mannen voor militaire dienst. Sommigen hadden tijdens de bezetting al ervaring opgedaan in het verzet. Anderen voelden zich geroepen om na jaren van oorlog een actieve bijdrage te leveren aan de wederopbouw en veiligheid van hun land. Wat hen verbond, was hun vrijwillige keuze. Uit deze groep vrijwilligers groeide een hechte eenheid met een eigen karakter: het Bataljon Zeeland.
Eerste inzet: bewaking en bevrijding in eigen land
Hoewel Zeeland grotendeels was bevrijd, was de oorlog in andere delen van Nederland nog in volle gang. De situatie bleef onrustig: Duitse troepen boden op sommige plaatsen nog verzet, infrastructuur was beschadigd en het openbare leven moest opnieuw worden georganiseerd. In die omstandigheden kreeg het Bataljon Zeeland zijn eerste opdracht: het bewaken en beveiligen van strategische locaties in de eigen regio.
De vrijwilligers werden ingezet bij sluizen, havens, opslagplaatsen en belangrijke doorgangsroutes. Ze ondersteunden geallieerde eenheden, onder meer tijdens de Canadese opmars richting het noorden, en verleenden hulp in pas bevrijde gebieden. Ook hielpen ze bij het onschadelijk maken van achtergebleven Duitse stellingen en munitie. Het was een fase van leren onder druk, vaak met beperkte middelen, maar met een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Een nieuw front: de strijd in Nederlands-Indië
Na hun inzet in Zeeland en andere delen van Nederland wachtte het bataljon een nieuwe opdracht: Nederlands-Indië. In september 1945 werd duidelijk dat er in de voormalige kolonie snel extra troepen nodig waren. Het Bataljon Zeeland werd opnieuw op de proef gesteld – dit keer aan de andere kant van de wereld.
Veel vrijwilligers waren zich er bij hun aanmelding echter niet van bewust dat ze zich hadden verbonden voor inzet ‘overal ter wereld, zolang de minister het goed acht’, zoals in de zogeheten verbandakte stond vermeld. De meeste hadden het contract niet of nauwelijks gelezen. Wat voor velen begon als een bijdrage aan de bevrijding van het vaderland, veranderde plotseling in een verre en onbekende missie met grote gevolgen.
In oktober 1945 vertrok het bataljon per schip naar Zuidoost-Azië, waar de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd in volle gang was. In een onbekende omgeving, onder moeilijke omstandigheden en met beperkte middelen, moesten de Zeeuwse vrijwilligers zich opnieuw bewijzen – in een conflict vol morele dilemma’s, tropische ziekten, guerrilla-aanvallen en politieke onzekerheid.
De inzet in Indië liet diepe sporen na. Voor velen werd het een ervaring die hen voor de rest van hun leven zou tekenen.
Het menselijke verhaal
De geschiedenis van het Bataljon Zeeland is veelzijdig en gelaagd. Het is het verhaal van kameraadschap, moed en loyaliteit, maar ook van twijfel, verlies en verwerking.
Op deze pagina brengen we het verhaal van het bataljon stukje bij beetje tot leven. We beginnen met acht persoonlijke ooggetuigenverhalen. In hun eigen woorden vertellen zij over de chaos van de bevrijding, de tocht naar Indië en het leven daarna. Deze verhalen vormen het menselijke hart van een vaak vergeten hoofdstuk uit onze geschiedenis.
