Geen producten in de winkelwagen.
Een fatale vergissing
Op de morgen van 22 juli 1942 was Anton Looy met zijn neefjes Iman en Karel Oele aan het spelen in de buurt van de steiger en het spoor. Toen de trein van 12.00 uur vanuit Goes eraan kwam, mochten zij met de locomotief meerijden, die ongeveer 300 meter verderop ging rangeren.
Precies op het moment dat de locomotief wilde terugrijden naar de wagons, kwamen laag over de Schelde twee Engelse jagers aangevlogen. De jagers zagen de locomotief achter de zeedijk rijden. In een korte tijd waren de vliegtuigen bij de locomotief, namen een duikvlucht en doorzeefden het staal met honderden mitrailleurkogels. Er ontstonden vlammen en rook, en er klonk gesis van ontsnappend stoom en schreeuwen van mensen. Toen verdwenen de jagers weer net zo snel als ze gekomen waren.
Een stille stoet van verdriet
Rond één uur begon de stoet, die op zaterdagmiddag 25 juli Anton naar zijn laatste rustplaats bracht, te lopen. De kist, gedragen door een aantal leden van Christelijke Jeugdvereniging Opwaarts, was bedekt met bloemen. Achteraan de stoet liepen zijn vriendjes van Jeugdclub de Korenhalm, waarvan hij ook lid was. Er waren veel mensen op de begraafplaats om bij deze droevige gebeurtenis aanwezig te zijn.
De natuur was net zo triest en somber als de mensen zich voelden. Er vielen regendruppels, terwijl de zon maar af en toe vanachter de wolken tevoorschijn kwam.
Psalm 46 en een militaire groet
Het was doodstil toen de balken onder de kist werden weggehaald en de kist langzaam in de aarde zakte. Twee Duitse officieren, die er ook bij waren, brachten een militaire groet. Het ontroerde alle mensen. Dominee Hulsbergen las psalm 46: ‘God is voor ons een veilige schuilplaats, een betrouwbare hulp in de nood.’ Het horen van die woorden gaf troost en hoop in deze bange oorlogsjaren. ‘Kom en zie wat de Heer heeft gedaan, verbijsterend is wat Hij op aarde verricht: wereldwijd bant Hij oorlogen uit, bogen breekt Hij, lansen verbrijzelt Hij, wagens verbrandt Hij in het vuur. De Heer van de hemelse machten is met ons, onze burcht is de God van Jakob.’ Nadat er een moment stilte was geweest, bad de dominee het Onze Vader en gingen wij allemaal naar huis. Zijn sterven was voor ons allemaal, voor de jongeren in het bijzonder, een oproep: ‘Wordt wakker, u die slaapt en sta op uit de Dood en Christus zal zijn licht over u schijnen!’
